Πώς δημιουργήθηκε η αγάπη μου για τα παιδιά

   Η αγάπη μου για τα παιδιά μπορεί να χαρακτηριστεί έμφυτη! Είναι η κλίση, το ταλέντο μου, αυτό που μου φωνάζει αυτή η φωνούλα μέσα μου πως είναι για ‘μένα! Ίσως ακουστεί περίεργο σε κάποιους αλλά νιώθω πως φτιάχτηκα γι'αυτό! Για να αγαπώ τα παιδιά, να ασχολούμαι μαζί τους και να τα κάνω χαρούμενα! Όταν βλέπω ένα παιδάκι χαρούμενο, εγώ είμαι δύο φορές χαρούμενη.

 Ειδικά αν ξέρω πως η χαρά του αυτή προκύπτει άμεσα από την ενασχόληση του με κάποια δραστηριότητα που του ανέθεσα εγώ ή από το παιχνίδι μαζί μου αλλά ταυτόχρονα και με άλλα παιδιά της ηλικίας του, δεν μπορώ παρά να νιώθω ευτυχισμένη!

    Μεγάλωσα σε μια εξαμελή οικογένεια έχοντας τρία αδέρφια. Και τα τρία όμως μεγαλύτερα! Δεν μπορώ να πω ότι δεν έπαιζαν μαζί μου ή ότι δεν ασχολούνταν σε καμία περίπτωση. Θυμάμαι που μου μάθαιναν τραγουδάκια όταν ήμουν μικρή(ο καθένας άλλου είδους ανάλογα με τις δικές του προτιμήσεις), θυμάμαι τα παιχνίδια μας και ειδικά το κυνηγητό στο οποίο “έκαναν” πως έτρεχαν για να με πιάσουν και δεν με έφταναν ενώ στην ουσία με ένα απλό βήμα θα μπορούσαν να με έχουν φτάσει! Εγώ όμως δεν αρκούμουν στην παρέα τους! Ήθελα παιδική παρέα, παρέα στην ηλικία μου(καθώς με τα αδέρφια μου η ηλικιακή διαφορά ήταν μεγάλη,8 χρόνια διαφορά με τη μικρότερη και 14 με τη μεγαλύτερη αδερφή μου). 

   Καθώς ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική πάντα έβρισκα παιδάκια να κάνω παρέα! Όμως λόγω της φύσεως του επαγγέλματος του πατέρα μου,ο οποίος είναι στρατιωτικός και είχαμε συνέχεια μετακομίσεις, τα μέρη στα οποία βρισκόμασταν δεν είχαν πάντα παιδιά στην ηλικία μου! Εύκολα μπορούσα να κάνω παρέα με μικρότερα αλλά και μεγαλύτερα παιδιά!

    Όταν ήμουν πρώτη γυμνασίου μετακομίσαμε για ακόμη μια φορά. Στην περιοχή που πήγαμε όλα τα παιδιά ήταν μικρότερα από εμένα. Άρχισαν μόνα τους να με πλησιάζουν και να μου λένε να παίξουμε και παρόλο που δεν ήταν στην ηλικία μου, μου άρεσε το παιχνίδι μαζί τους. Τις περισσότερες φορές, επειδή και τα ίδια αντιλαμβάνονταν ότι είμαι μεγαλύτερη και πως δε θα μου άρεσε να παίξουμε με τις κούκλες μου πρότειναν να παίζουμε “σχολείο” και να έχω το ρόλο της δασκάλας. Τα παιδιά αυτά ήταν γύρω στην ηλικία των πέντε και τότε άρχισα να καταλαβαίνω πως θα μου άρεσε και στην πραγματικότητα να γινόμουν δασκάλα για παιδιά αυτής της ηλικίας!

    Πώς όμως από τα παιδικά παιχνίδια και την επιθυμία μου αυτή κατέληξα στην απόφασή μου να διαλέξω το επάγγελμα της νηπιαγωγού; Θα το μάθετε στην επόμενη ανάρτηση.